Πολύ λόγος τους τελευταίους μήνες για τον «φόβο» ή την «προοπτική» «ρήξης» με τους πιστωτές μας : η ελληνική πλευρά καλεί τους πιστωτές να λάβουν υπόψη τους το «μήνυμα» της κάλπης της 25ης Γενάρη, που λέει «στοπ» στην περαιτέρω εξαθλίωση του λαού θέτοντας λίγες μα ξεκάθαρες κόκκινες γραμμές, ενώ, από την άλλη, οι πιστωτές, καλούν την «25η Γενάρη», να λάβει υπόψη της τα υπογεγραμμένα και συμφωνηθέντα μεταξύ αυτών και των προηγούμενων κυβερνήσεων, από τις οποίες προκύπτουν οι δικές τους κόκκινες γραμμές που συγκρούονται με τις κόκκινες γραμμές του «μηνύματος» της κάλπης.
Με αμετακίνητες ίσαμε τώρα και τις δυο πλευρές πάνω σε κρίσιμα θέματα (π.χ., παραπέρα μειώσεις μισθών και συντάξεων), το ερώτημα που πλανάται, είναι : «πάμε σε ρήξη; και μετά, τι τέξεται η επιούσα»;
Το ερώτημα τίθεται εναγωνίως από όλους : τόσο από εκείνους που θεωρούν την «προστασία» των Μνημονίων ως «σωτήρια» για τη χώρα, όσο και από εκείνους που πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Βεβαίως μεταξύ των δύο, διαφέρει το περιεχόμενο της «αγωνίας». Οι μεν αγωνιούν μήπως και χαθεί το «προνόμιο» της «τακτικής χρεοκοπίας» της χώρας (είναι το μόνο πράγμα που «εξασφαλίζουν» τα Μνημόνια, μονάχα που δεν μας λένε, τι θα συμβεί όταν η «τακτική» αυτή χρεοκοπία ολοκληρωθεί, τι μας επιφυλάσσουν από εκεί και πέρα οι πιστωτές μας), οι δε αγωνιούν, μήπως εξακολουθήσει η πολιτική εκείνη που ίσαμε σήμερα, τα μόνα ζωτικά συμφέροντα που εξυπηρετούσε ήταν αυτά των πιστωτών ης χώρας.
Όμως, ομιλούμε για «ρήξη», ως εάν για πρώτη φορά να υπάρχει το ζήτημα ως τέτοιο.
Διότι «ρήξεις» (και όχι «ρήξη»), τεκτονικών διαστάσεων, βιώνουμε σε όλη τη μνημονιακή περίοδο.
Έτσι ενδεικτικά :
Βιώσαμε τη ρήξη ανάμεσα σε συνταγματικά καθορισμένα ανθρώπινα, πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά δικαιώματα, και την καθιέρωση μέσω των Μνημονίων και των συναφών μ΄ αυτά Νόμων, ενός καθεστώτος που βρίσκεται σε καταφανή αντίθεση και δυσαρμονία με το ελληνικό Σύνταγμα.
Βιώσαμε τη ρήξη ανάμεσα σε διεθνή και εθνικά κεκτημένα, αναφορικά με την εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, και την απώλεια αυτής της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, άλλοτε de jure μέσω των Μνημονίων και των συναφών μ΄ αυτά Νόμων, και άλλοτε de facto.
Βιώσαμε τη ρήξη ανάμεσα στο εθνικό συμφέρον και το συμφέρον των δανειστών, με την μετατροπή ενός δημοσίου χρέους, που αρχικώς ήταν ως προς τη σύνθεσή του και την νομική του υπόσταση ευνοϊκό για τη χώρα, σε ευνοϊκό για τους ιδιώτες δανειστές (που κι αυτοί υποκαταστάθηκαν σε μεγάλο βαθμό με διακρατικά χρέη και υπό το αγγλικό δίκαιο), ώστε να μπορούσε η ελληνική πλευρά, εάν λειτουργούσε υπέρ του ιδίου συμφέροντος της χώρας, να καταστήσει το χρέος εξ αρχής διαχειρίσιμο και ταυτόχρονα να συναινέσει και επιβάλλει όρους εξυπηρέτησης τέτοιους που δεν θα οδηγούσαν ούτε στην βαθιά και παρατεταμένη ύφεση πολεμικού τύπου, αλλά και τη φτωχοποίηση του λαού, πράγμα όμως που δεν έγινε, και το γιατί δεν έγινε, ίσως προκύψει από τις εργασίες της σχετικής Επιτροπής της Βουλής που πρόσφατα συστάθηκε για το πώς φτάσαμε στα Μνημόνια και -κυρίως- το τι συνέβη εκεί και πέρα, έως και σήμερα.
Βιώσαμε τη πιο βαθιά ρήξη ανάμεσα στην επιλεκτική στόχευση των κοινωνικών εκείνων τάξεων που στοχοποιήθηκαν ως τα υποζύγια που θα σήκωναν αποκλειστικά τα βάρη και τις συνέπειες της ελληνικής κρίσης, και των διαχρονικά προστατευόμενων ελίτ της χώρας, που «έπρεπε» όχι μονάχα να μην μετάσχουν των βαρών ανάλογα των δυνατοτήτων τους, μα και, ει δυνατόν, να κερδίσουν κι όλας απ’ αυτή.
Βιώσαμε τη πιο βαθιά ρήξη ανάμεσα στην με βάση τις αρχές τής (κοινωνικής και οικονομικής) «ευρυθμίας» και της «δικαιοσύνης» λειτουργούσα Δημοκρατία, και ενός καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε, το οποίο μονάχα ως καρικατούρα δημοκρατικού πολιτεύματος μπορεί να συγκριθεί και στο οποίο υπάλληλοι των δανειστών συμπεριφέρονταν με τρόπο εντελώς απαξιωτικό και προσβλητικό σε εκπροσώπους των ελληνικών θεσμών, ως εάν να εκπροσωπούσαν κάποια μητροπολιτική κυβέρνηση αποικιακού κράτους του παρελθόντος αιώνα, σε κάποια αποικία ενός τέτοιου αποικιοκρατικού κράτους, και το κυριότερο, η ουσιαστική νομοθετική και εκτελεστική εξουσία της χώρας είχε τεθεί υπό την επιτροπεία και τον έλεγχο των ξένων δανειστών.
Βιώσαμε την πιο βαθιά ρήξη ανάμεσα στο ευρωπαϊκό δημοκρατικό κεκτημένο και την μνημονιακή κατάσταση πραγμάτων που η ίδια η Ευρώπη εγκαθίδρυσε στην μνημονιακή Ελλάδα.
Βιώσαμε τη συμπεριφορά ευρωπαϊκών θεσμών που επαξίως συναγωνίστηκαν συμπεριφορές στυγνών τοκογλύφων, κατακτητών και εκβιαστών (τούτες τις ώρες, δεν ζούμε και πάλι παρόμοιους εκβιασμούς;).
Όμως, πότε έγινε τόσα χρόνια λόγος γι’ αυτές τις ρήξεις, και πότε χαρακτηρίστηκαν ως τέτοιες;
Και πόσες φορές οι σήμερα «αγωνιούντες» μη τυχόν και έρθουμε σε ρήξη με την Αθλιότητα, δεν ήταν οι ίδιοι που αγωνιούσαν ακριβώς μη και δεν συνέβαιναν οι παραπάνω ρήξεις της Μαύρης Πενταετίας;
Πότε στα κανάλια έντρομοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί διατύπωναν τον προβληματισμό τους, το ίδιο έντρομοι όσο και με τη σημερινή προοπτική ή κίνδυνο «ρήξης», όλα αυτά τα χρόνια, με ερωτήσεις, π.χ. σαν αυτές : «γιατί δεχθήκατε τη ρήξη με την εθνική μας αξιοπρέπεια;», «γιατί δαχθήκατε τη ρήξη με το Σύνταγμα της χώρας, το οποίο πουθενά δεν αναφέρει ότι «ελλείψει τεχνικών δυσκολιών», τα βάρη της χώρας επωμίζονται απολύτως και κατά προτεραιότητα οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, και αν και όποτε η φοροδιαφυγή κάτι αποδώσει, τότε να συνεισφέρουν και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες;», «γιατί δεχθήκατε τη ρήξη με τα πλεονεκτήματα που διαθέτουμε έναντι των πιστωτών μας, όπως το γεγονός ότι είναι ιδιώτες και διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, και μετατρέπετε τον δανεισμό σε διακρατικό και υπό το αγγλικό δίκαιο;».
Φυσικά, ποτέ οι παραπάνω ρήξεις δεν απασχόλησαν την Αθλιότητα, ακριβώς διότι την ευνοούσαν.
Έτσι, η σημερινή «προοπτική ρήξης», δηλαδή, η ρήξη με τις κόκκινες γραμμές της Αθλιότητας, δηλαδή των Μνημονίων, αν την δούμε στη ουσία της, δεν συνιστά παρά ρήξη στις ρήξεις του παρελθόντος που συνέβησαν ως μη ώφειλαν. Δεν συνιστά παρά ρήξη σε εκείνες τις ρήξεις, που ουσιαστικά έθρεφαν την Αθλιότητα. Περί αυτού πρόκειται, και αυτό είναι που πρέπει να προβληθεί ιδιαίτερα, εδώ και έξω.
....olympia gr.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου